Ο Ολυμπιακός σφράγισε» την πρόκρισή του στα play offs,παραμένοντας ζωντανός και για το πλεονέκτημα έδρας.

Ο Ολυμπιακός των σημαντικών απουσιών χάρη σε ένα εξαιρετικό τέταρτο δεκάλεπτο πήρε τη νίκη απέναντι στην Αναντολού Εφές (86-75) και έμεινε "ζωντανός" όσον αφορά το πλεονέκτημα έδρας στα play offs.
Το κλίμα, πριν την έναρξη του αγώνα, ήταν ιδιαιτέρως φορτισμένο. Αυτό έπαιξε ρόλο από την παρουσία των Ντούσαν Ίβκοβιτς και Στράτου Περπέρογλου, οι οποίοι τιμήθηκαν από την "ερυθρόλευκη" ΚΑΕ. Την ώρα του αγώνα, όμως, όλα αυτά ξεχάστηκαν και ο καθένας αγωνίστηκε για τη νίκη.
Κι ενώ η Εφές ήταν ανώτερη στα τρία πρώτα δεκάλεπτα, στο τέταρτο "μίλησε" ο νόμος του ΣΕΦ. Για την ακρίβεια, ο Ολυμπιακός ανέβασε την απόδοσή του και χάρη στην καταπληκτική εμφάνιση των Όλιβερ Λαφαγιέτ, Ιωάννη Παπαπέτρου και Γιώργου Πρίντεζη πήρε μια πολύ σπουδαία νίκη με 86-75.
Οι τρεις προαναφερθέντες ολοκλήρωσαν την αναμέτρηση με 17, 12 και 15 πόντους, ενώ ο "Πρι" μάζεψε και 12 ριμπάουντ, αντίστοιχα, όντες οι πρώτοι σκόρερ των νικητών. Από την άλλη πλευρά, το μεγάλο παιχνίδι του Στράτου Περπέρογλου με 23 πόντους δεν είχε αντίκρυσμα.
Με αυτή τη νίκη, οι "ερυθρόλευκοι" εξασφάλισαν την παρουσία τους στα πλέι οφ της Euroleague για δέκατη διαδοχική χρονιά!
Ο αγώνας
Οι γηπεδούχοι βρήκαν λύσεις από τα τρίποντα και χάρη στους Ντάρντεν και Μάντζαρη πήραν προβάδισμα (6-2, 3'). Οι φιλοξενούμενοι ισορρόπησαν την κατάσταση, όμως. Ο Σάρις ανέλαβε δράση, ο Τζάνινγκ τον ακολούθησε και το προβάδισμα άλλαξε χέρια (8-10, 5').
Ο Αμερικανός πρώην παίκτης της Σιένα συνέχισε να "εκτελεί" και ο Περπέρογλου τον ακολούθησε (10-16, 7'). Οι "ερυθρόλευκοι" είχαν μπλοκαριστεί, αλλά ανέτρεψαν την κατάσταση άμεσα. Πώς; Τρέχοντας επί μέρους σκορ 7-0 με Λοτζέσκι, Χάντερ και Πρίντεζη. Κάπως έτσι το 10-16 του 7ου λεπτού έγινε 17-16 στο τέλος της πρώτης περιόδου.
Με την έναρξη της δεύτερης περιόδου οι φιλοξενούμενοι αντέδρασαν. Ο Μίλκο Μπιέλιτσα έκανε αισθητή την παρουσία του και με την βοήθεια του Νέναντ Κρστιτς, ανέτρεψαν την κατάσταση (17-22, 12'). Σε αυτό, μάλιστα βοήθησε και το γεγονός πως οι Πειραιώτες είχαν μείνει στο 0 για δύο λεπτά. Η τουρκική ομάδα δεν χάρηκε για πολύ το +5. Κατσίβελης και Λαφαγιέτ απάντησαν άμεσ, με τη διαφορά να μειώνεται στην ελάχιστη τιμή (21-22, 13'). Παρά τις προσπάθειες των γηπεδούχων, Μπιέλιτσα και Μπατούκ έδιναν λύσεις στην ομάδα τους (23-27, 14').
Από εκείνο το σημείο, όμως, η άμυνα των παικτών του Γιάννη Σφαιρόπουλου αντέδρασε με τον καλύτερο τρόπο. Οι Τούρκοι έμειναν στο 0 για 2'40'' και χάρη σε ένα 6-0 επί μέρους από Λαφαγιέτ και Παπαπέτρου το προβάδισμα άλλαξε ξανά χέρια (29-27, 15'). Για μία ακόμα φορά ο Στράτος Περπέρογλου έκανε αισθητή την παρουσία του, δίνοντας το προβάδισμα στην ομάδα του (32-33, 18'). Τα καλάθια των Κρστιτς και Πρίντεζη δεν άλλαξαν την κατάσταση (34-35, 19'). Ο Ντάνστον με 1/2 βολές ισοφάρισε σε 35-35, σκορ με το οποίο έκλεισε το πρώτο μέρος, καθώς το σουτ του Οσμάν δεν βρήκε στόχο.
Το ξεκίνημα του δευτέρου μέρους βρήκε τις δύο ομάδες να συμβαδίζουν στο σκορ (38-38, 21'). Οι προσπάθειες του Νέναντ Κρστιτς δημιούργησαν νέα κατάσταση στο παιχνίδι (38-42, 22'). Οι γηπεδούχοι αντέδρασαν και ισοφάρισαν ξανά με Ντάνστον και Μάντζαρη (42-42, 23'). Οι κυπελλούχοι Τουρκίας διατήρησαν το προβάδισμα, δια χειρός Περπερογλου και Ερτέλ (46-50, 25'). Κάθε φορά που οι παίκτες του Γιάννη Σφαιρόπουλου πλησίαζαν στο σκορ, ακολουθούσε άμεση απάντηση. Αυτή τη φορά από τον Μπατούκ (49-53, 27').
Οι γηπεδούχοι "χτυπούσαν" κάτω από το καλάθι και χάρη σε καλάθια των Χάντερ και Πρίντεζη το παιχνίδι ξεκίνησε από την αρχή (53-53, 29'). Η αντίδραση της Εφές δεν άργησε να έρθει. Κρστιτς και Ερτέλ (κυρίως) με επί μέρους 4-0 ολοκλήρωσαν το δεκάλεπτο με την ομάδα του Ντούσαν Ίβκοβιτς να είναι σε θέση οδηγού (53-57). Από την άλλη, ο Ολυμπιακός είχε δύο ευκαιρίες να αλλάξει τα πράγματα, όμως τα τρίποντα των Λαφαγιέτ (0/4 μέχρι εκείνο το σημείο) και Αγραβάνη (0/2 μέχρι εκείνο το σημείο), δεν βρήκαν στόχο.
Στα πρώτα λεπτά της τέταρτης περιόδου ο Ιωάννης Παπαπέτρου πήρε τον Ολυμπιακό από το χέρι. Με δικές του προσπάθειες άλλαξαν τα δεδομένα. Αρχικά έφερε το παιχνίδι στα ίσια (57-57, 31'), ενώ λίγο αργότερα πήρε τη σκυτάλη ο Λαφαγιέτ, για να δώσει προβάδισμα στην ομάδα του (59-57). Κάπου εκεί "μίλησε' ο Στράτος Περπέρογλου. Ο Έλληνας φόργουορντ με το 4ο τρίποντο (σε 8 προσπάθειες, μέχρι το 32'), έβαλε ξανά μπροστά στο σκορ την ομάδα του, για να τον ακολουθήσει ο Μίλκο Μπιέλιτσα (59-62, 32'). Ο Παπαπέτρου φώναξε, εκ νέου, "παρών" (62-62, 33'). Οι γηπεδούχοι πήραν και πάλι προβάδισμα με τον Ντάνστον (64-63, 34').
Από τα μέσα της περιόδου ξεκίνησαν να μπαίνουν και τα τρίποντα. Λαφαγιέτ και Παπαπέτρου "εκτέλεσαν" κάθε αμυντικό πλάνο των παικτών της Εφές και η διαφορά εκτοξεύτηκε στους 7 πόντους (73-66, 35'). Οι "ερυθρόλευκοι" είχαν την ψυχολογία και κατάφεραν όχι μόνο να διαχειριστούν το προβάδισμά τους, αλλά και να το αυξήσουν. Πρίντεζης και Λοτζέσκι πήραν προσπάθειες και η διαφορά έφτασε στους 9 πόντους, για πρώτη φορά (80-71, 38'). Ο Στράτος Περπέρογλου προσπαθούσε μόνος του να γυρίσει το παιχνίδι (80-75, 1'25'' για το τέλος).Ο Γιώργος Πρίντεζης έδωσε τη "χαριστική βολή" στους Τουρκους με τρίποντο (83-75, 39'). Μέχρι το φινάλε του αγώνα δεν άλλαξε κάτι, με τον Ολυμπιακό να παίρνει τη σπουδαία νίκη με 86-75.

Δεκάλεπτα: 17-16, 35-35, 53-57, 86-75

Το ποδόσφαιρο είναι το πρόσχημα και το θύμα, παρά η αιτία και ο θύτης της βίας.

Η βία στο ποδόσφαιρο είναι μια βία που τη βλέπουν όλοι και ως εκ τούτου αποτελεί ένα πολύ εμπορεύσιμο είδος από τα τρομολαγνικά ΜΜΕ. 
Το ζήσαμε πρόσφατα στο ντέρμπι των "αιωνίων...το ίδιο έργο σε επανάληψη ζήσαμε ξανά τη βδομάδα που διανύσαμε,όταν η  βία  έδειξε και πάλι το πρόσωπό της στο γήπεδο και συγκεκριμένα αυτή τη φορά στο ΟΑΚΑ όπου διεξαγόταν ο κρίσιμος προημιτελικός Κυπέλλου της ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό. 
Το ποδόσφαιρο - ειδικά την εποχή της τηλεόρασης που είναι παρούσα στα γήπεδα - έχει την εξής «ατυχία»: Η βία που εκδηλώνεται στους χώρους του να καταγράφεται πολύ συχνότερα «μπροστά στα μάτια» μας, απ' ό,τι συμβαίνει σε άλλες περιπτώσεις, όπως π.χ. οι ληστείες στις τράπεζες ή τα μαφιόζικα ξεκαθαρίσματα...
Η εικόνα της βίας στα γήπεδα προβάλλεται με έναν τρόπο που ακόμα κι όταν δεν καταλήγει στην ενοχοποίηση του ποδοσφαίρου αυτού καθ' αυτού, καλύπτει και αποσιωπά τα αίτια που τη γεννούν και αυτός είναι ο λόγος που αυτή η βία χωρίς στόχο... είναι σαν βαλβίδα ασφαλείας που κάθε μηχανισμός εξουσίας  μπορεί να εκμεταλλευτεί. 
Αλλά «τα δάκρυα δε βγαίνουν από το μαντίλι», όπως σημειώνει ο Γκαλεάνο. Συνεπώς, αν θέλει κανείς να εξηγήσει το φαινόμενο της βίας στο ποδόσφαιρο, θα πρέπει να κοιτάξει τις κοινωνικές αδικίες. Την περιθωριοποίηση κοινωνικών στρωμάτων, που γεννά απογοήτευση και μίσος. Την ιδεολογική επίδραση που ασκεί στους οπαδούς ένα σύστημα που η βασική αρχή του (ο θάνατός σου η ζωή μου) μετουσιώνεται από τους ποδοσφαιρικούς παράγοντες στο δόγμα «καλύτερα μια άτιμη νίκη, παρά μια ένδοξη και αξιοπρεπής ήττα».
Μην εκληφθούν τα παραπάνω ως προσπάθεια ιδεολογικοποίησης του «δικαιώματος» της βίας στα γήπεδα. Το αντίθετο μάλιστα. Επιχειρούμε να πούμε ότι η βία των γηπέδων, πολλές φορές οργανωμένη, με τους αφιονισμένους σε διάταξη «ιδιωτικού στρατού» του εκάστοτε «προέδρου», είναι ένας «Φρανκενστάιν» - δημιούργημα των σφετεριστών του λαϊκότερου αθλήματος, η απεχθέστερη μορφή καπηλείας του ποδοσφαίρου από τους εμπόρους του. Είναι προϊόν μιας μακρόχρονης πολιτικής.

 Μιλάμε για την πολιτική που στα  χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου «παράγει» τους «Χοντρούς» και τους «καου-Μπέους», τους «Αγαπούλες» και τους «μπαρμπα-Θωμάδες», τους «Ρίνγκο» και τους «Κοκαλιάρηδες», τους «Τίγρεις» και τους «Περίεργους». Δεν πρόκειται για τα ονόματα μαφιόζικων συμμοριών της Νέας Υόρκης. Είναι τα προσωνύμια των ευυπόληπτων παραγόντων που διοικούν και ελέγχουν το ελληνικό ποδόσφαιρο...
Αλλά, τι φταίει το ποδόσφαιρο ως παιχνίδι για τα απόβλητα των μονοπωλητών του; Κανείς δεν κατηγόρησε τη φιλοσοφία, επειδή ο Νίτσε έγινε αντικείμενο καπηλείας από τον Χίτλερ. Είναι απολύτως βλακώδες να κατηγορείς τη μουσική του Βάγκνερ επειδή τη σφετερίστηκαν οι ναζί. Με άλλα λόγια, το ποδόσφαιρο είναι το πρόσχημα και το θύμα, παρά η αιτία και ο θύτης της βίας.
Η βία περί το ποδόσφαιρο (ουδεμία σχέση με τη «βία - μαμή της Ιστορίας») είναι μια από τις πληγές που ανοίγει στο σώμα του ποδοσφαίρου - παιχνιδιού η μετατροπή του σε ένα παρά φύσιν εμπόρευμα. Πρόκειται για προκατασκευασμένη βία που κυοφορείται στα γραφεία των ομίλων που ελέγχουν τις ΠΑΕ.
Στην αθέατη πλευρά των άγριων συγκρούσεων οπαδών και των πρωτοσέλιδων, που τις τροφοδοτούν και τις αναπαράγουν, βρίσκεται το ξέπλυμα χρημάτων, το «ξέπλυμα» ιδεολογιών ή και κρατικών πολιτικών και, τελικά, τα κέρδη των ηθικών αυτουργών (οικονομικά και πολιτικά), αφού τελικά αυτοί οι εξαγριωμένοι και αφιονισμένοι οπαδοί είναι μια σταθερή πηγή εσόδων για την κάθε ομάδα και τον κάθε διαχειριστή της συλλογικής ταυτότητας της ομάδας.

Ναι, αλλά αν οι σφετεριστές και οι κάθε λογής «παράγοντες» φύγουν από το ποδόσφαιρο, δε θα γίνουν ξανά συμπλοκές στα γήπεδα; Προσοχή: Ξύλο στο ποδόσφαιρο θα συνεχίσει ενδεχομένως να πέφτει, όπως έπεφτε στην αλάνα, εκεί που οι πιτσιρικάδες «δεν είχαν να χωρίσουν τίποτα» (πέρα από το παιχνίδι). Αλλά άλλο αυτό κι άλλο να μετατρέπεται το ποδόσφαιρο σε ...«εξάσφαιρο» στα χέρια των καουμπόηδων που το διοικούν. Αλλο να υποδύεσαι τον τιμωρό των «καθαρμάτων», των «εγκληματιών», των «ταραξιών» και τον φορέα της «κάθαρσης» των γηπέδων, κάνοντας το ποδόσφαιρο όχημα διάχυσης της «ιδεολογίας της καταστολής», να καμώνεσαι την αποστείρωση σαν γιατρειά, λες και η αποστείρωση των γηπέδων από τα «μικρόβια» δε θα μεταφέρει τα «μικρόβια» λίγο πιο δίπλα από τα γήπεδα κι άλλο να αντιλαμβάνεσαι το ποδόσφαιρο ως χώρο που πρέπει να αναπτύσσεται στο πλαίσιο μιας άλλης κοινωνικής αντίληψης, μιας άλλης πολιτικής συμπεριφοράς, ενός αθλητισμού με άλλο περιεχόμενο, μιας άλλης Παιδείας, δηλαδή με όρους πρόληψης.

Πάμε τώρα στους ποικιλώνυμους «αναλυτές» που θρηνούν για τα φαινόμενα αυτά, που αμαυρώνουν, όπως λένε, την εικόνα του ποδοσφαίρου. Στην πραγματικότητα δεν κρύβουν ότι ένα πράγμα τους απασχολεί. Όχι η σωματική ακεραιότητα των φιλάθλων, ούτε η «φήμη» του ποδοσφαίρου. Εκείνο που τους νοιάζει (όταν τους νοιάζει) είναι ότι η βία συνιστά (κατά την ορολογία προγενέστερου υπουργού Αθλητισμού) ένα «αντιοικονομικό φαινόμενο» (!) το οποίο μειώνει τα μεγέθη της ποδοσφαιρικής αγοράς. Δηλαδή, τον φίλαθλο τον αντιμετωπίζουν μόνο ως πελάτη, που αν δικαιούται προστασία είναι μόνο και μόνο για να μην πάψει να καταναλώνει το προϊόν τους.
Έτσι οι κυβερνήσεις παίρνουν μέτρα για να προστατέψουν όχι το παιχνίδι, αλλά την «αγορά» του: Νομοθετούν διατάξεις για τη δήθεν αντιμετώπιση του χουλιγκανισμού στα γήπεδα, που είτε δεν εφαρμόζονται ποτέ, είτε η εφαρμογή τους - σύμφυτη με την ιδεολογία της καταστολής - εγγυάται εικόνες σαν αυτές που είδαμε πρόσφατα...

«Τι δουλειά έχει η αλεπού στο παζάρι;»

Τι δουλειά έχει η ΕΠΟ, και ανακατεύεται, με τις Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρείες (ΠΑΕ); Η ΕΠΟ, αν δεν κάνω λάθος, είναι μια από τις 26 Ερασιτεχνικές, Αθλητικές, Ομοσπονδίες, με σκοπό τη διάδοση και εκμάθηση του αθλήματος, μέσα από τις Ενώσεις, και τα Σωματεία. Αυτή είναι η δουλειά της.
γράφει ο  Νίκος  Γεωργόπουλος

Η σχέση της ΕΠΟ με τις ΠΑΕ είναι μια διαχρονική στρεβλή σχέση, η οποία έχει συμβάλει στα μέγιστα, σε αυτή την άθλια εικόνα, των Ποδοσφαιρικών Επιχειρήσεων, από το 1979 που επαγγελματοποιήθηκε, ή «δολοφονήθηκε», το λαϊκότερο των αθλημάτων.
Ποτέ δεν ακούσαμε την ΕΠΟ να διαμαρτυρηθεί για την κατάληψη των πρώην Εθνικών Σταδίων, των σημερινών Δημοτικών, από τις ΠΑΕ, πετώντας έξω τα μικρά ερασιτεχνικά σωματεία με τα χιλιάδες παιδιά, αναγκάζοντας τους γονείς, να πηγαίνουν τα παιδιά τους στα 5χ5, τα οποία στην ουσία δεν προσφέρουν τίποτα.
Για παράδειγμα. Ποια ήταν η διαμαρτυρία της ΕΠΟ στην «αρπαγή» του Σταδίου Καραϊσκάκη από τον Ολυμπιακό πετώντας έξω, δεκάδες ερασιτεχνικά σωματεία και χιλιάδες αθλητές, αλλά και σχολεία; «Άκρα του Τάφου Σιωπή».
Στην ουσία εμείς, τα 6,5 εκατομμύρια, που ζούμε κάτω από το όριο της φτώχειας ( συνταξιούχοι, άνεργοι, υποαπασχολούμενοι κλπ. ) κουβαλάμε στην πλάτη μας και τον λεγόμενο επαγγελματικό αθλητισμό. Και βέβαια εντύπωση προκαλεί ο διάλογος που έχει ξεκινήσει της κυβέρνησης με τους Προέδρους των ΠΑΕ οι οποίοι δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με τον Αθλητισμό.
Επειδή λοιπόν, σαν συνταξιούχος που μου έχουν πάρει προς το παρόν το 55% της μικρής έτσι και αλλιώς σύνταξης μου και επειδή πονάω αυτόν το χώρο που λέγεται Αθλητισμός, νομίζω ,ότι έχω δικαίωμα πω προς την αθλητική ηγεσία: «Ασχοληθείτε με τα σοβαρά ζητήματα που απασχολούν σήμερα τον αθλητισμό, μην χάνετε τον χρόνο σας με τους Προέδρους των ΠΑΕ. Η βία δεν πρόκειται να σταματήσει. Οι ίδιοι οι πρόεδροι των ΠΑΕ δεν είναι φορείς της βίας; Όταν οι γονείς του ενός παιδιού έχουν να πληρώσουν για την άθληση του, και του άλλου παιδιού δεν έχουν, αυτό δεν είναι βία; Ασχοληθείτε λοιπόν με τον πραγματικό αθλητισμό, και τα πολύ σοβαρά προβλήματα του. Ακούστε κάποιους ανθρώπους που έχουν καταναλώσει τη ζωή τους στο χώρο».

πηγή : ημεροδρόμος

Υφυπουργέ, κ. Κοντονή, παραιτήσου...

Με απόφαση του υφυπουργού αθλητισμού, κ. Κοντονή, το πρωτάθλημα ξαναρχίζει, αρχής γενομένης από το προσεχές Σάββατο.

Το πρωτάθλημα ξαναρχίζει ,με την υποσημείωση ότι θα διεξαχθεί κεκλεισμένων των θυρών, τουλάχιστον γι’ αυτήν την αγωνιστική, ου μην και για την επόμενη και για όλες. Τι συνεπάγεται αυτό; 

Αρχικά, σημαίνει ότι όλες οι ομάδες της λίγκας τιμωρούνται με κεκλεισμένων των θυρών αγώνες...επειδή οι βάζελοι αποφάσισαν να αυτοδικήσουν για ένα κατά φαντασίαν έγκλημα !!Απόπειρα δολοφονικής επίθεσης από τους βάζελους; Τιμωρείστε όλοι. Τόσο απλά. Ίσως από τις πιο γελοίες αποφάσεις υφυπουργού αθλητισμού, όλων των εποχών. Αλλά το θέμα δεν σταματάει εδώ... 
Ξέρουμε ότι ο Παναθηναϊκός είναι τιμωρημένος για δύο αγωνιστικές κεκλεισμένων των θυρών. Η τιμωρία του Παναθηναϊκού συμπίπτει με την τιμωρία που επέβαλλε ο υφυπουργός σε όλες τις ομάδες, συμπεριλαμβανομένου και του Παναθηναϊκού. Είναι μία πρωτόγνωρη απόφαση και κατάσταση για το ελληνικό και, προφανώς, για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Δεν προβλέπεται σε κανέναν κανονισμό κάτι για μία τέτοια περίπτωση… και πώς να προβλεφθεί άλλωστε. Η γελοιότητα δεν προνοείται...
Ωστόσο, η λογική δείχνει ότι η τιμωρία του Παναθηναϊκού, μ’ αυτόν τον τρόπο, χάνει την αξία της, μέσα στη γενική τιμωρία των ομάδων, κατά το ήμισυ ή εξ ολοκλήρου, αν αποφασιστεί να διεξαχθεί το πρωτάθλημα κεκλεισμένων των θυρών μέχρι το τέλος του. 
Άρα, θα περίμενε κανείς ότι οι φορείς θα πάρουν την απόφαση, η γενική τιμωρία να μετρήσει αθροιστικά στην περίπτωση του Παναθηναϊκού. Αντ’ αυτού,το υφυπουργείο … «Παναθηναϊκών» αποφάσεων μας λέει άλλα...Έτσι, η ομάδα του Παναθηναϊκού, οι οπαδοί της οποίας προκάλεσαν τα επεισόδια που έγιναν αφορμή για όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου, καταδικάζει τις υπόλοιπες ομάδες του πρωταθλήματος σε μειωμένα έσοδα και μερική αλλοίωση της «έδρας», αλλά είναι και αυτή που καταφέρνει να «μειώσει» την ίδια της την τιμωρία, κρύβοντάς την μέσα στην τιμωρία όλων των ομάδων, την οποία -επαναλαμβάνω- η ίδια προκάλεσε. ... 

Προκύπτουν κι άλλες απορίες σχετικά με την απόφαση. Η πολιτεία, η νεοεκλεγμένη κυβέρνηση, με τη στάση που κρατά, δείχνει ότι αδυνατεί να εξασφαλίσει την ασφάλεια των φιλάθλων και των ανθρώπων του ποδοσφαίρου. Η διακοπή του πρωταθλήματος ή η τέλεση των αγώνων κεκλεισμένων των θυρών αποτελεί μία έμμεση, πλην σαφή, παραδοχή ανικανότητας της εκτελεστικής εξουσίας. Τι λέει ο κ. Κοντονής με τέτοιες αποφάσεις; Είμαι ανίκανος, κύριοι, να διοργανώσω υπό τη σκέπη της πολιτείας ένα πρωτάθλημα. Άρα, τι κάνεις εκεί, κ. Κοντονή; Γιατί παραμένεις ακόμα υφυπουργός, κ. Κοντονή; Ποιος ο ρόλος σου, κ. Κοντονή; Μήπως, λέω εγώ, να ξαναγυρίσεις στα πάνελ της «Δίκης της Δευτέρας»; Αλλά γνωρίζω πολύ καλά πως ο κ. Κοντονής και ο κάθε κ. Κοντονής δε λειτουργούν αυτόνομα στις κυβερνήσεις. Όλα αυτά είναι αποτελέσματα της κυβερνητικής πολιτικής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ελπίζω ότι δεν έχει καμία σχέση η εν λόγω απόφαση με το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας και ο κ. Κοντονής είναι δηλωμένοι οπαδοί του Παναθηναϊκού. 

Συν τοις άλλοις, η τιμωρία είναι επιλεκτική. Αναβολή στη superleague, τιμωρία στη superleague. Σε καμία άλλη κατηγορία του ποδοσφαίρου, σε κανένα άλλο άθλημα. Σε καμία άλλη διοργάνωση του ποδοσφαίρου. Να, για παράδειγμα, σε λίγες ημέρες η ομάδα της Α.Ε.Κ., που αγωνίζεται στη δεύτερη εθνική κατηγορία της χώρας μας μαζί με την Ερμιονίδα, τον Αχαρναϊκό και άλλες -τέλος πάντων- τέτοιες ομάδες, αντιμετωπίζει τον Ολυμπιακό στο Ο.Α.Κ.Α. Γιατί εδώ να μην ισχύει η απαγόρευση της προσέλευσης των φιλάθλων; Σάμπως, αυτό δεν είναι το πλέον επίφοβο ματς για επεισόδια για φέτος; Γιατί εδώ άλλα μέτρα και άλλα σταθμά; Δεν πειράζει όμως. Έτσι θα πονέσει πιο πολύ. 

Γιατί επετράπη στους 700 φιλάθλους του Ηρακλή να πάνε στη Νέα Σμύρνη; Παίζει κάποιο ρόλο η κατάληψη στα γραφεία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α στη Θεσσαλονίκη ; Υπάρχει πολιτική ή ψηφοθηρική σκοπιμότητα στην απόφαση άρσης της απαγόρευσης μετακίνησης οπαδών, συγκεκριμένα για τους Ηρακληδείς; Γιατί αν είναι έτσι, να το ξέρουμε να αντιδράσουμε κι εμείς αναλόγως. Να πάμε μία φιλική επίσκεψη στο σπίτι του κ. Κοντονή, ας πούμε... 

Πώς μία, υποτίθεται, φιλολαϊκή κυβέρνηση αποφασίζει ένα έκτρωμα, με το οποίο ο άμεσα θιγόμενος είναι ο Έλληνας πολίτης φίλαθλος; Πώς αποκλείεις από τον Έλληνα φίλαθλο να ψυχαγωγηθεί μέσα από την παρακολούθηση αγώνων; Τι σόι λύση είναι αυτή; Πονάει κεφάλι, κόβω κεφάλι; Τέτοιες λύσεις παίρνονται μόνο από ανίκανους, αδαείς και αμόρφωτους ανθρώπους. Η γιαγιά μου κάτι αντίστοιχο θα αποφάσιζε. Εσείς, όμως, δεν είστε σαν τη γιαγιά μου, κύριοι της κυβέρνησης. Σας εξέλεξε ο λαός για να κυβερνήσετε με λογική και τεχνογνωσία. Πού είναι; Μέσα σε ένα μήνα, μου αποδείξατε ότι είστε ανίκανοι να λύσετε τα προβλήματα του ελληνικού αθλητισμού. Κ. Κοντονή, παραιτηθείτε πάραυτα... 

πηγή:Reds Against The Machine

Αυτό είναι το ποδόσφαιρο: μια ιστορία δημοκρατίας και απάτης ταυτόχρονα...

Η δημοκρατία του ποδοσφαίρου είναι το Α και το Ω της δημοφιλίας του. Το ποδόσφαιρο είναι το συνώνυμο της αίσθησης (ή της ψευδαίσθησης) της Δημοκρατίας. «Όλοι μπορούν να παίξουν μπάλα»! Αυτό είναι το ποδοσφαιρικό θεώρημα – φενάκη που συντηρεί το αέναο της αυταπάτης γύρω από το ποδόσφαιρο.
γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος
Εντούτοις, είναι το δημοκρατικότερο των αθλημάτων, αφού μπορούν να παίξουν οι πάντες. Οι κοντοί, όπως ο Δομάζος, και οι ψηλοί, όπως ο Αντωνιάδης. Οι χοντροί, όπως ο Πούσκας, και οι δαντελένιοι, όπως ο Βαν Μπάστεν. Οι ασθενικοί(περιγράφουν το Γκαρίντζα σαν «υπόλειμμα πολυομελίτιδας») και οι λιγότερο υγιείς (μέχρι και ο Πελέ έπασχε από…πλατυποδία!).
Στο ποδόσφαιρο αναπαράγεται κάθε τόσο ο μύθος του Δαυίδ με το Γολιάθ. Μόνο που εδώ υπάρχουν αποδείξεις! «Ο τρόπος με τον οποίο οι μικρόσωμοι άντρες μπορούν να καταστρέψουν τους μεγαλόσωμους» (Νικ Χόρνμπι) διδάσκεται σχεδόν κάθε Κυριακή και είναι ένα θαύμα που δε θα το δεις σε καμιά εκκλησία!
Το ποδόσφαιρο είναι τόσο δημοκρατικό άθλημα που «επιτρέπει» να μιλούν για λογαριασμό του οι πάντες, μέχρι κι αυτοί που δεν ξέρουν αν η μπάλα είναι στρογγυλή ή τετράγωνη.
Το ποδόσφαιρο είναι τόσο δημοκρατικό «βασίλειο» που έχει καταργήσει το «κληρονομικό δίκαιο». Ούτε ο «αυτοκράτορας» Μπέκενμπάουερ, ούτε ο «βασιλιάς» Πελέ, ούτε ο «Θεός» Μαραντόνα, κανένας τους και ποτέ δε μεταβίβασε κάτι από το ποδοσφαιρικό του «βασίλειο» στα παιδιά του. Το ποδόσφαιρο είναι ο κατ’ εξοχήν χώρος όπου αποδεικνύεται ότι η ιδιοφυία δεν κληρονομείται!
Η Δημοκρατία του ποδοσφαίρου αποθεώνεται και από το γεγονός ότι συστατικό στοιχείο του – περισσότερο από κάθε άλλο άθλημα – είναι το ανθρώπινο λάθος. Καμιά μηχανιστική μεταφορά του μέσα στο γήπεδο, καμιά προπόνηση, κανένα σχέδιο, καμιά εντολή προπονητή δεν μπορεί να απαλλάξει το ποδόσφαιρο από την ανθρώπινη φύση του: το λάθος!
Το ποδόσφαιρο είναι το παιχνίδι των αυτογκόλ. Είναι ένα παιχνίδι λαθών, που ο αντίπαλος πάντα θα προσπαθεί να τα εκμεταλλεύεται.
Η μπάλα, το παιχνίδι, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτούς που το βλέπουν. Το ποδόσφαιρο ανήκει στη μοναδική κατηγορία των αθλημάτων που η εξέδρα κατάφερε να διαμορφώσει όρους και κανόνες στο παιχνίδι. Το γύρισμα της μπάλας στην αγκαλιά του τερματοφύλακα, αυτή η πράξη δειλίας τελικά καταργήθηκε διά νόμου. Το βάρος των αποδοκιμασιών της κερκίδας υπήρξε ασήκωτο. Ο τερματοφύλακας δε θα ξαναμπλοκάρει την μπάλα από γύρισμα συμπαίκτη του!
Το ποδόσφαιρο είναι ίσως το μοναδικό άθλημα που η εξέδρα απέβαλε διαιτητή, επειδή έδειξε κόκκινη κάρτα σε παίκτη. Ο παίκτης ξαναμπήκε στο γήπεδο και ο αγώνας συνεχίστηκε με άλλο διαιτητή. Συνέβη στην Κολομβία. Ο ποδοσφαιριστής ήταν ο Πελέ…
Σε μια μελέτη για τα ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα της Αγγλίας από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι και τη δεκαετία του ’70, προκύπτει ότι «οι ομάδες που παίζουν στην έδρα τους έχουν δυόμισι φορές περισσότερες πιθανότητες να νικήσουν από όσες πιθανότητες έχουν αν παίξουν εκτός έδρας». Τελικά η φράση για τον οπαδό – 12ο παίκτη της ομάδας μοιάζει να είναι κάτι παραπάνω από κλισέ.
Στο ποδόσφαιρο η εξέδρα είναι ο τελικός κριτής όλων όσων διαδραματίζονται στο χόρτο. Ενίοτε συμβαίνει το απίστευτο, όπως συνέβη το 1964. Τότε που οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, απηυδισμένοι από το δούλεμα των παικτών των ομάδων τους που – όπως πίστευαν – ήταν συνεννοημένοι να λήγουν τα μεταξύ τους παιχνίδια ισόπαλα, μπήκαν στο γήπεδο της Λεωφόρου και το έκαναν «καλοκαιρινό».
Αυτή η δύναμη όσων βρίσκονται «απ’ έξω» από τη γραμμή του άουτ, κάνει το ποδόσφαιρο ένα χώρο, για να νομίζουν οι «πολλοί» ότι υπάρχουν, ότι οι αφεντάδες τους λογαριάζουν, ότι τους χρειάζονται. Και πράγματι τους χρειάζονται. Ίσως τους χρειάζονται όπως τα λιοντάρια χρειάζονταν τους μονομάχους, ίσως τους χρειάζονται όπως τα κανόνια τις σάρκες, αλλά τους χρειάζονται. Ειδάλλως «ένας αγώνας χωρίς οπαδούς είναι σα να χορεύεις χωρίς μουσική»(Γκαλεάνο).
Το γήπεδο
Εδώ είναι και ο χώρος όπου όλα (μοιάζουν να) επιτρέπονται. Οι σύγχρονοι άρχοντες προσφέρουν στο πλήθος την ασπίδα της ανωνυμίας και κείνο μπορεί να κάνει την «επανάστασή του» τραγουδώντας εν χορώ στη θέα των ΜΑΤ: «Καλώς τα παιδάκια με τα ροπαλάκια».
Αλλά έως εκεί! Γιατί, όταν τα όρια απειληθούν να ξεπεραστούν, το γήπεδο παύει να είναι χώρος εκτόνωσης και συνάμα ασφαλιστική δικλείδα της εξουσίας. Μπορεί να μετατραπεί και σε χώρο εκτέλεσης. Όπως επί Πινοσέτ, στη Χιλή. Ή σε πεδίο εφαρμογής της χαφιεδοκάμερας.
Όμως, έστω κι έτσι, ό,τι τελετουργικές επινοήσεις κι αν έχουν εφευρεθεί τα τελευταία χρόνια, το ποδόσφαιρο θα είναι πάντα ταυτισμένο με την εικόνα του αρχηγού της ομάδας να παίρνει το κύπελλο από τα χέρια της βασίλισσας και αμέσως μετά να της γυρίζει τον……κώλο του, για να πανηγυρίσει μαζί με το λαό!
Το ποδόσφαιρο είναι τόσο δημοφιλές, διότι μοιάζει τόσο πολύ με τη ζωή.
Το ποδόσφαιρο είναι «κατασκευασμένο» με τα υλικά που φτιάχτηκε ο άνθρωπος. Έχει μέσα του την αυτοθυσία και τη γενναιότητα. Αλλά την ίδια ώρα συνυπάρχει με την απάτη, την κλεψιά, την ανυποληψία, με το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» (μόνο που εδώ λέγεται κάπως αλλιώς: «Η μπάλα περνάει – ο παίχτης δεν περνάει»).
Το ποδόσφαιρο είναι το άθλημα όπου η πιο λατρεμένη στιγμή μετά το γκολ, είναι η ντρίμπλα, δηλαδή η προσποίηση, δηλαδή η απάτη. Η απάτη, όντως είναι μέρος του παιχνιδιού. Αλλά προσοχή: άλλη η ηθική του παιχνιδιού και άλλη η ηθική της «αγοράς».
Στο ποδόσφαιρο, ο άνθρωπος την απάτη την «αποδέχεται» κυρίως σαν άσκηση ευφυίας, αλλά όχι σαν εύσημο για ένα έγκλημα, όχι σαν επιβράβευση της αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Στο ποδόσφαιρο δεν έχει σπάσει το νήμα που έρχεται να συνδέσει το γήπεδο Καραϊσκάκη με τα στάδια της αρχαίας Σπάρτης εκεί που διδασκόταν η αρχή «κλέψε αλλά μη σε δουν». Στο ποδόσφαιρο, συνεπώς, πάντα ελλοχεύει η τιμωρία του Καιάδα για τους αλαζόνες, τους κυνικούς, τους υβριστές και τους αμετροεπείς.
Στην μπάλα, όπως και στη ζωή, τα πράγματα δεν είναι ευθύγραμμα. Δεν αποδίδονται πάντα «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι». Ο Κρόιφ δεν έγινε ποτέ παγκόσμιος πρωταθλητής. Ούτε ο Πλατινί. Ούτε ο Ζίκο. Αντίθετα, το … «κατσίκι», ο Ιταλός Ρόσι, μπλεγμένος σε στημένα ματς και λοιπές «ευγενείς» δραστηριότητες στο ιταλικό κάλτσιο, έγινε. 

Αλλά στην απορία του Φιντέλ Κάστρο προς το Μαραντόνα «δηλαδή σουτάρεις χωρίς να κοιτάζεις την μπάλα;», το ποδόσφαιρο θα είναι πάντα ο χώρος που θα ισχύει η απάντηση του Ντιέγκο: «Σύντροφε το τι μπορεί να κάνει ο ανθρώπινος νους δεν έχει όριο».

Αυτό είναι το ποδόσφαιρο: μια ιστορία δημοκρατίας και ταυτόχρονα απάτης. Όπου, τελικά, ό,τι και να κάνουν οι πολυεθνικές του ποδοσφαίρου, η ΦΙΦΑ και η ΟΥΕΦΑ, το βασικό στοιχείο του παιχνιδιού παραμένει. Πρωταγωνιστές του παιχνιδιού είναι αυτοί που παίζουν μέσα στο γήπεδο. Είναι αυτοί που τελικά πάντα θα έχουν τη δύναμη – αν ποτέ αποφασίσουν – να πετάξουν έξω από το γήπεδο και τους πουλημένους διαιτητές και τα αφεντικά τους. Γιατί, πολύ απλά, χωρίς αυτούς τους παίκτες στο ποδόσφαιρο»(και τους λαούς στη ζωή), παιχνίδι δεν υπάρχει.

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Οδηγητής»