Ποδόσφαιρο μακριά από τα φώτα του Euro 2016...

Η άλλη όψη του ποδοσφαίρου στο Παρίσι. Μακριά από εντυπωσιακά σκηνικά και πολυδιαφημισμένους παίκτες.Ποδόσφαιρο μακριά από τα φώτα του Euro 2016... (pics)
Για να δεις την πλήρη εικόνα του Παρισιού πρέπει να βγεις λίγο από το κέντρο. Προσεκτικά, πάντα. Διότι υπάρχουν προάστια που ακόμα και με την κατάλληλη συνοδεία δεν πλησιάζονται. Όσον αφορά το ποδόσφαιρο, ακόμα και σε σχετικά υποβαθμισμένες περιοχές υπάρχουν χώροι και εγκαταστάσεις σε καλά επίπεδα. Αγωνιστικοί χώροι προσεγμένοι, προγράμματα προπονήσεων για παιδιά σχεδιασμένα σωστά, βάζουν από νωρίς τους πιτσιρικάδες σε σωστή ποδοσφαιρική νοοτροπία. Για κάποιους από αυτούς, το ποδόσφαιρο μπορεί να αποτελέσει τη μοναδική τους διέξοδο.
Αυτοσχέδια γηπεδάκια, στη λογική της αλάνας δύσκολα θα βρεις. Προφανώς παιδιά να κλοτσούν μπάλα συναντά κανείς από την πλατεία Ρεπουμπλίκ μέχρι το Σεντ Ντενί. Αλλά όταν οι Παριζιάνοι συγκεντρωθούν για μπαλίτσα θα το κάνουν συνήθως σε «κανονικούς» χώρους.

Το γηπεδάκι της φωτογραφίας, είναι ένα από τα λίγα αυτού του είδους που συναντάς και  βρίσκεται στην περιοχή Μοντρεΐγ. Είναι στην πρώτη ζώνη προαστίων από τα δυτικά και έχει εργατικό παρελθόν. Εκεί χτίστηκαν οι πρώτες εργατικές κατοικίες του Παρισιού, κάποιες από τις οποιες στη συνέχεια «γκετοποιήθηκαν», φιλοξενώντας μετανάστες από συγκεκριμένες χώρες ή από συγκεκριμένες περιοχές.
Στη Γαλλία βέβαια υπάρχει το εξής παράδοξο. Όταν υπήρχε ανάγκη για φτηνά εργατικά χέρια, έρχονταν μετανάστες από τις πρώην αποικίες που τους καλούσε η χώρα προσφέροντάς τους συγκεκριμένες δουλειές. Στη συνέχεια, η ίδια τους στοχοποίησε, όταν αυξήθηκε η ανεργία, στιγματίζοντας ουσιαστικά τα παιδιά τους και οηγώντας πολλά από αυτά σε αδιέξοδο.
Στη Μοντρεΐγ βέβαια τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα. Είναι περισσότερο... εναλλακτικά! Εκεί βρίσκεται και η έδρα των μεγαλύτερων συνδικάτων της Γαλλίας, γεγονός που την κάνει επίκεντρο στις εξελίξεις, μιας και οι απεργοί δεν κάνουν πίσω και προκαλούν πολλούς πονοκεφάλους στους διοργανωτές του Euro.

Το γηπεδάκι των φωτογραφιών βρίσκεται πίσω από μια παλιά βιοτεχνία και γύρω-γύρω υπάρχουν καταλήψεις, οι οποίες πλέον λειτουργούν σαν πολιτιστικά κέντρα. Σε συνεργασία με τον δήμο διοργανώνουν εργαστήρια, μουσικές εκδηλώσεις, μαθήματα γλωσσών και πολλές ακόμα δραστηριότητες για ανθρώπους που δεν θα μπορούσαν με άλλο τρόπο να αποκτήσουν πρόσβαση σε αυτές. Η γενικότερη λογική της περιοχής είναι κάτι μεταξύ Παρισιού και προαστίων, μαζεύοντας πολύ νεαρό κόσμο λόγω των εκδηλώσεων. Αυτοί λοιπόν δημιούργησαν το γηπεδάκι, καθώς και το βιομηχανικό σκηνικό που το περιβάλλει. Με καρέκλες από σκουριασμένα σίδερα και τραπέζια από ταλαιπωρημένα τσιμέντα.
Στην πίσω μεριά, υπήρχαν και 5-6 σκηνές προσφύγων, οι οποίοι φυσικά είναι καλοδεχούμενοι να παίξουν μπάλα εκεί. Άνθρωποι διαφορετικών τάξεων και εθνικοτήτων, γίνονται ένα μέσα στον αστικό αγωνιστικό χώρο. Ξεχνούν και αφήνουν τη μαγεία της ασπρόμαυρης να τους ταξιδέψει.
Γενικότερα πάντως στο Παρίσι δεν υπάρχουν κέντρα υποδοχής, οπότε δεν υπάρχουν εικόνες με προσφυγικό πληθυσμό συγκεντρωμένο. Οι περισσότεροι ψάχνουν τρόπο να πλησιάσουν τα βόρεια σύνορα, περνώντας μέσα από το Καλαί, στο οποίο βρίσκεται ο μεγαλύτερος χώρος συγκέντρωσης προσφύγων στην Ευρώπη...