Όταν το ποδόσφαιρο… δάκρυσε στην Κατοχή

Η 28η Οκτωβρίου του 1940 έβαλε την Ελλάδα στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Κατοχή που ακολούθησε, μετά την κατάκτηση της χώρας από τους Γερμανούς ναζί, διέλυσε κάθε πλουτοπαραγωγικό πόρο, συρρίκνωσε τον πληθυσμό, προκάλεσε τον αφανισμό ολόκληρων χωριών. Όσοι έχουν ακούσει τις διηγήσεις για τον Λιμό της Αθήνας και την οσμή θανάτου σε ολόκληρη την πρωτεύουσα καταλαβαίνουν. Όσοι ζουν ακόμη, γνωρίζουν. Σιωπούν και κουνάνε απλά το κεφάλι τους...
Παρά τις θηριωδίες των κατακτητών η Ελλάδα γνώρισε ένα πρωτόγνωρο αντιστασιακό κίνημα. Και στις πόλεις και στα βουνά. Η Ελλάδα που αντιστάθηκε και δεν γιόρτασε ποτέ την απελευθέρωσή της (12 Οκτωβρίου 1944) λες και ντρεπόταν. Η μόνη χώρα στην Ευρώπη, που εορτάζει την είσοδο στον πόλεμο και όχι την έξοδό της, είναι η δική μας...
Από το 1941 ως το 1944 χάθηκαν ζωές, χάθηκαν περιουσίες, χάθηκαν -σχεδόν- τα πάντα. Γράφτηκαν, όμως, και ιστορίες που αποσιωπήθηκαν, γιατί η απελευθέρωση δεν συνδυάστηκε με ό,τι ακολούθησε της Κατοχής, σε όλη την Ευρώπη. Ο εμφύλιος πόλεμος που ακολούθησε, μάτωσε ακόμη περισσότερο την χώρα, που δεν γιάτρεψε ποτέ τις βαθιές πληγές της.

Ο «πράσινος» ήρωας Μίμης Πιερράκος
Κι όμως. Αν εμείς, οι επόμενες γενιές, έχουμε ένα χρέος είναι να διατηρούμε ζωντανές τις μνήμες μιας αντιστασιακής ιστορίας, που ελάχιστοι λαοί στην Ευρώπη έχουν να επιδείξουν. Πολλές απ΄αυτές έχουν άμεση σχέση με τον αθλητισμό.Στην Αλβανία πολέμησαν δίπλα-δίπλα ο τερματοφύλακας του Ολυμπιακού Αχιλλέας Γραμματικόπουλος, με τον άσο του Παναθηναϊκού Μίμη Πιεράκο που σκοτώθηκε.

Ένωση Ελλήνων Αθλητών 

Η Ένωση Ελλήνων Αθλητών δημιουργήθηκε στα πρώτα χρόνια της Κατοχής. Αρκετά μέλη της εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς για την αντιστασιακή τους δράση, ωστόσο, με δικές της πρωτοβουλίες έγιναν αγώνες. Κάποια τουρνουά δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ, ενώ η δυναμική της ... ενόχλησε και την ΕΠΟ, που έφερνε αντιρρήσεις για την διεξαγωγή επίσημων αγώνων.
Ο φόρος αίματος δεν εξαίρεσε τον «βασιλιά των σπορ» στην χώρα μας και σπουδαία ονόματα της εποχής, έχασαν την ζωή τους κάνοντας το χρέος τους στην πατρίδα μας.

Θα πρέπει να πούμε ότι η μεταξική δικτατορία, που προηγήθηκε του πολέμου στην Αλβανία, δεν είχε τόσο καλές σχέσεις με το ποδόσφαιρο, ένα άκρως λαϊκό παιχνίδι. Αντίθετα, η βενιζελική παράταξη είχε πολλούς δεσμούς με τον Παναθηναϊκό, ενώ η ίδρυση ομάδων που έρχονταν από το ευρύ πλαίσιο που συγκροτεί τον κόσμο της εργασίας και από τους πρόσφυγες από την Μικρά Ασία, δημιούργησε ένα μεγάλο αριστερό ρεύμα, σε συλλόγους όπως ο Ολυμπιακός,η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ, ο Πανιώνιος και ο Απόλλωνας.

Η ΑΕΚ ήταν η κορυφαία ποδοσφαιρική ομάδα της εποχής,ενώ ένας άλλος σύλλογος, η Μακαμπή Θεσσαλονίκης αφανίστηκε, καθώς η εβραϊκή κοινότητα της συμπρωτεύουσας εξολοθρεύτηκε από τους Γερμανούς...

Οι παικταράδες της ΑΕΚ πρώτοι και στην αντίσταση :

Ο Σπύρος Κοντούλης όρθιος, πέμπτος από αριστερά…
Πριν πέσει το πρώτο βόλι, η ΑΕΚ από το 1938 μέχρι τον πόλεμο σάρωνε στα γήπεδα και είχε για ινδάλματα τον Ρίμπα, τον Τζανετή, τον Γάσπαρη, τον Μάγειρα, τον Μαρόπουλο, τον Κοντούλη και τους άλλους παικταράδες της εποχής…
Η «Ένωση» ήταν σαφέστατα ανώτερη έχοντας κατακτήσει το νταμπλ το 1939 και το δεύτερο σερί πρωτάθλημα το 1940.
Ηγετική μορφή της Αντίστασης για την ΑΕΚ, είναι αδιαμφησβήτητα ο ήρωας Σπύρος Κοντούλης, ο οποίος εκτελέστηκε από τους Γερμανούς, όταν πήδηξε από το καμιόνι που τον μετέφερε μαζί με τον αδερφό του στην Καισαριανή για εκτέλεση…
Επίσης άλλος ένας παίκτης της ΑΕΚ υπέστη φρικτά βασανιστήρια στα χέρια των Ναζί, ήταν ο Ηλίας Παπαγεωργίου ο οποίος γλύτωσε από θαύμα την εκτέλεση…
Ο Παπαγεργίου συμμετείχε και στην ποδοσφαιρική ομάδα της ΕΠΟΝ Πειραιώς, όπως ένας ακόμη ποδοσφαιριστής της Ένωσης ο Γιάννης Καψής.
το ακρώνυμο της ΑΕΚ στα υπόγεια της Kommandatur
Αντίστοιχα στην ποδοσφαιρική ομάδα της ΕΠΟΝ Αθηνών συμμετείχε ο αξεπέραστος Μιχάλης Δελαβίνιας, το πουλί της ΑΕΚ, ο φύλακας άγγελος των κιτρινόμαυρων γκολποστ…Ο Δελαβίνιας που αγαπήθηκε όσο λίγοι στην οικογένεια της ΑΕΚ, είχε αντιστασιακή δράση, ουκ ολίγες συλλήψεις και σκληρές ανακρίσεις από τους αιμοδιψείς κατακτητές…
Η ιστορία λέει ότι η μισή ομάδα της Ένωσης, είχε αντιστασιακή δράση και μάλιστα η διοίκηση του σωματείου έδινε μάχη με τις Γερμανικές δυνάμεις κατοχής για να γλυτώνει τους παίκτες της από κυνηγητά, συλλήψεις και βασανιστήρια…

Και ο Ολυμπιακός είχε τους δικούς του ήρωες :

Στις 27 Οκτωβρίου 1940, οι περισσότεροι παίκτες του Ολυμπιακού πήγαν στην Πάτρα για να παίξουν με τη μικτή Πειραιά εναντίον της μικτής Πάτρας, για το πρωτάθλημα πόλεων. Τελικά δεν πρόλαβαν όχι μόνο να παίξουν αλλά ούτε καν να γυρίσουν στο σπίτι τους, αφού ξεκίνησε ο πόλεμος. Μάλιστα και από την οικογένεια του Ολυμπιακού χάθηκαν παίκτες σε εκείνα τα δύσκολα χρόνια και αργότερα στα Δεκεμβριανά. Ο Μιχάλης Αναματερός στη μάχη των Εξαρχείων το Δεκέμβριο του 1944 και ο Νίκος Γόδας, ο οποίος αποτελεί μια από τις πιο εμβληματικές μορφές.
Ο Νίκος Γόδας ως μέλος της ομάδας των ερυθρόλευκων...
Ο Γόδας ασχολήθηκε από μικρός με το ποδόσφαιρο, αρχικά στις αλάνες με τους συνομηλίκους του και αργότερα, όταν φάνηκε το ταλέντο του, σε τοπική ερασιτεχνική ομάδα της Κοκκινιάς και στον «Κεραμεικό» Καμινίων, σωματείο του ομώνυμου εργοστασίου. Μετά την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, την περίοδο της κατοχής, ο Γόδας παίρνει μεταγραφή για τον Ολυμπιακό, που εξελίχθηκε σε μία από τις μεγάλες αγάπες της ζωής του. Το 1942 είναι πλέον βασικός μεσοεπιθετικός του Ολυμπιακού και σκοράρει στην νίκη με 4-0 κατά του Εθνικού, ενώ το ίδιο κάνει και κατά του Απόλλωνα. Τον Μάιο του 1943 ξεκινά βασικός στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού, στον τελικό του τουρνουά που διοργανώνει ο Δήμος Πειραιά με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους είναι πρωταγωνιστής στον τελικό αγώνα του Κυπέλλου Χριστουγέννων, όταν ο Ολυμπιακός κερδίζει τον Παναθηναϊκό με 5-2.
Την ίδια περίοδο ο Γόδας, μέλος ήδη του ΚΚΕ, συμμετέχει στην Εθνική Αντίσταση ως μαχητής του 5ου Λόχου του ΕΛΑΣ στην Κοκκινιά, δίνοντας το παρόν στους αγώνες για την Απελευθέρωση. Ο Νίκος Γόδας, το 1944, λοχαγός πλέον του ΕΛΑΣ πολέμησε τους Γερμανούς και τους έλληνες συνεργάτες τους επικεφαλής του λόχου του στη μάχη της 7ης Μαρτίου στην Κοκκινιά. Επίσης έλαβε μέρος σε μάχες στον Πειραιά και στο Πέραμα, όπως και στην κρίσιμη επιχείρηση για την προστασία της Ηλεκτρικής Εταιρείας (ΠΑΟΥΕΡ, η σημερινή ΔΕΗ Κερατσινίου) από γερμανικό σαμποτάζ, κατά την εκκένωση Αθήνας και Πειραιά από τις κατοχικές δυνάμεις.
Τον Δεκέμβρη του 1944 έλαβε μέρος στις μάχες της Αθήνας και του Πειραιά (Δεκεμβριανά). Πολέμησε τους Άγγλους στις μάχες της Δραπετσώνας, του Προφήτη Ηλία και στο νεκροταφείο της Ανάστασης στον Πειραιά. Στις συγκρούσεις αυτές η μονάδα του Γόδα είχε πολλές απώλειες. Με την αποχώρηση των δυνάμεων του ΕΛΑΣ από την Αθήνα και τον Πειραιά, η μονάδα του καταφεύγει αρχικά στη Λαμία και μετά στο όρος Βελούχι στη Ρούμελη, σε μονάδες του ΕΛΑΣ που βρίσκονταν εκεί.
«Αφιερωμένη στη μανούλα μου και στον πατέρα μου εις ένδειξη σεβασμού και αγάπης. Φυλακές Κέρκυρας 22/2/48», γράφει πάνω σε αυτήν, λίγο πριν πάει στο εκτελεστικό απόσπασμα, όντας καταδικασμένος σε θάνατο.
Μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, ο Νίκος Γόδας επέστρεψε στον Πειραιά όπου συλλαμβάνεται και καταδικάζεται στη δίκη που έμεινε στην ιστορία ως "δίκη του ασύλου της Κοκκινιάς". Οδηγείται -αρχικά- στις Φυλακές Αίγινας (στις οποίες εξακολουθεί το άθλημα, παίζοντας στην ποδοσφαιρική ομάδα που έχουν συστήσει οι φυλακισμένοι). Ακολουθεί η κράτησή του στις Φυλακές Αβέρωφ της Λεωφ. Αλεξάνδρας (στο σημείο όπου αργότερα κτίστηκαν ο Άρειος Πάγος και το Εφετείο Αθηνών), επιστροφή στην Αίγινα και τελικά προώθηση σε εκείνες της Κέρκυρας (θανατοποινιτών), όπου ο Γόδας παραμένει τρία χρόνια, αρνούμενος να υπογράψει δήλωση μετανοίας για τα πολιτικά του φρονήματα ώστε να σωθεί.
Ο Νίκος Γόδας, εκτελέστηκε ως κομμουνιστής στις 19 Νοεμβρίου του 1948 στη νησίδα Λαζαρέτο της Κέρκυρας φορώντας την εμφάνιση του Ολυμπιακού, την ερυθρόλευκη φανέλα και το λευκό σορτσάκι, σύμφωνα με την τελευταία του επιθυμία:"Να μου ρίξετε και να με δολοφονήσετε με τη φανέλα του Ολυμπιακού, και να μη μου δέσετε τα μάτια, για να βλέπω τα χρώματα της ομάδας μου πριν από τη χαριστική βολή"

ΠΑΟΚτσήδες που έμειναν στην ιστορία για την άδολη θυσία τους.

Ο Νίκος Σωτηριάδης ήταν τερματοφύλακας του ΠΑΟΚ και υπηρέτησε σαν λοχίας στο 50ο σύνταγμα πεζικού, γαζώθηκε στο στήθος από σφαίρες πολυβόλου, στην προσπάθεια κατάληψης υψώματος στην Κλεισούρα στις 28/1/1941 . Είχε γεννηθεί στα Μουδανιά της Προύσας το 1908 και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου και άρχισε να παίζει μπάλα στον Λευκό Αστέρα. Το 1932 πήγε στον ΠΑΟΚ και τίμησε για πολλά χρόνια τη φανέλα του. Ηταν ο πρώτος παίκτης του ΠΑΟΚ που φόρεσε την φανέλα με το εθνόσημο στο στήθος, μιας και είχε καθίσει κάτω από τα δοκάρια της εθνικής στις 20/2/1938 στον αγώνα με την Παλαιστίνη (1-0).
Ένας ακόμα ήρωας του ΠΑΟΚ ήταν ο Γ. Βατίκης που φόρεσε τη φανέλα του 49 φορές από το 1935. Υπηρέτησε σαν λοχαγός στον ελληνικό στρατό και σκοτώθηκε στην Αλβανία στους πρώτους μόλις μήνες του πολέμου .
Κατά τη διάρκεια του πολέμου και ιδιαίτερα από το 1942-1944 ο ΠΑΟΚ έδινε μόνο φιλικούς αγώνες έχοντας πρόεδρο τον Παντελή Καλπακτσόγλου ενώ ο θρυλικός φροντιστής του Νικηφόρος Τσαρπανάς φύλασε τον ιματισμό στο σπίτι του για να γλιτώσει την κατάσχεση του από τις κατοχικές δυνάμεις.

«Η φωνή του Παναθηναϊκού»

Ο Αντώνης Βρεττός στην πορεία της κατοχής ανέλαβε την διεύθυνση της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Σε ένα από τα πιο ιστορικά γήπεδα της χώρας μας, ο Βρεττός θα εγκαθιστούσε ραδιόφωνο όπου ακούγονταν τα νέα του BBC. Την επόμενη μέρα ο ίδιος κυκλοφορούσε τις πραγματικές ειδήσεις για την έκβαση του πολέμου σε ένα δελτίο που είχε τίτλο «Η φωνή του Παναθηναϊκού».
Στις 8 Οκτωβρίου του 1944, λίγες ημέρες πριν την ελευθερία ύψωσε την ελληνική σημαία και έγραψε στους τοίχους της Λεωφόρου με κιμωλία: «Την προσεχή Κυριακή, μέγας ποδοσφαιρικός αγών Παναθηναϊκού-Αγγλικής Αεροπορίας. Ζήτω η Ελευθερία»! Στην συνέχεια έσπευσε να ενημερώσει τον τότε δήμαρχο Αθηναίων, Γεωργαντά: «Λαμβάνω την τιμή να σας γνωστοποιήσω ότι υπό την ιδιότητά μου ως διευθυντού του Γυμναστηρίου του Παναθηναϊκού Α.Ο. ύψωσα εν αυτώ σήμερον 8 Οκτωβρίου και ώραν 7ην π.μ. την Ελληνικήν Σημαίαν».

Η απίστευτη ιστορία του Ιβάνωφ, του Ηρακλή

Το όνομα του έγινε τρόμος των Γερμανών. Οι σπάνιες ικανότητες του στο σαμποτάζ και τον ανορθόδοξο πόλεμο, ανάγκασαν τους Ναζί να τον επικηρύξουν για πολλά λεφτά, καθώς οι «ζημιές» που τους έκανε ήταν ανεπανόρθωτες. Ο λόγος για τον Γεώργιο Σαΐνοβιτς Ιβάνωφ, ο οποίος στα εφηβικά του χρόνια είχε γραφτεί στον Ηρακλή Θεσσαλονίκης.
Ξεκίνησε με επιτυχία στην ποδοσφαιρική ομάδα του σωματείου, ωστόσο στην συνέχεια τον κέρδισε η κολύμβηση. Παράλληλα αγωνιζόταν και στην ομάδα υδατοσφαίρισης του Ηρακλή. Σε όλα με μεγάλη επιτυχία. Βρέθηκε στην συμπρωτεύουσα, όταν η Πολωνίδα μητέρα του μετά τον θάνατο του Ρώσου πατέρα του παντρεύτηκε τον Έλληνα Γιάννη Λαμπριανίδη. Ο Ιβάνωφ προσπάθησε να ενταχθεί στις γραμμές του εξόριστου πολωνικού στρατού, όταν η πατρίδα του «έπεσε» στις αρχές του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Ωστόσο, δεν τα κατάφερε, αφού κατέρρευσε τις επόμενες ημέρες.
Έφυγε για την Μέση Ανατολή και εντάχθηκε στην Πολωνική ταξιαρχία «Καρπάθια», μετά την κατάληψη της χώρας μας. Σε συνεργασία με τις Αγγλικές μυστικές υπηρεσίες τελειοποιήθηκε στο σαμποτάζ και ήρθε στην Αθήνα στις 13 Οκτωβρίου 1941 με το βρετανικό υποβρύχιο «Thunderbolt». Το κωδικό του όνομα, «Μπόλμπυ».
Στις 18 Δεκεμβρίου μετά από προδοσία συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς, όμως θα καταφέρει να αποδράσει με ένα ευφυέστατο τρόπο. Παριστάνοντας τον τρελό οδηγήθηκε στο «Αιγινήτειο» για παρακολούθηση. Εκεί με την βοήθεια του ιδρυτή του Παναθηναϊκού, Γιώργου Καλαφάτη, αλλά και του Δημήτρη Γιαννάτου, του τμήματος μπάσκετ του «τριφυλλιού», φυγαδεύτηκε.
Οι Γερμανοί τον επικήρυξαν με 500.000 δρχ. Μόνη βοήθεια του Ιβάνωφ ήταν οι μικρές αντιστασιακές οργανώσεις που τον έκρυβαν. Το 1942 τα πρώτα Γερμανικά υποβρύχια έφτασαν στην Σαλαμίνα και ο Ιβάνωφ έβαλε σκοπό να σαμποτάρει το U-133. Με το συγκεκριμένο οι κατακτητές είχαν βυθίσει βρετανικό αντιτορπιλικό και το χρησιμοποιούσαν για την εκπαίδευση των Ιταλών ναυτικών. Επιπλέον ήταν το μεγαλύτερο.
Στις 14 Μαρτίου 1942 κολύμπησε νύχτα από την ακτή του Πειραιά στον ναύσταθμο της Σαλαμίνας, αφού εφοδιάσθηκε με έναν εκρηκτικό ωρολογιακό μηχανισμό, τον οποίο έδεσε γύρω από την μέση του. Ο Ιβάνωφ έβαλε στα ύφαλα του υποβρυχίου την «βόμβα», και το U-133 ανατινάχθηκε μετά από περίπου δύο ώρες. Βυθίστηκε αύτανδρο με τα 45 μέλη του πληρώματος του.
Το ίδιο… κόλπο έκανε και στο ισπανικό ατμόπλοιο «Άγιος Ισίδωρος» που χρησιμοποιούσαν οι Γερμανοί ως κάλυψη για λαθρεμπόριο. Το 1943 μπήκε μεταμφιεσμένος σε Γερμανό στρατιώτη στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Εκεί κατέστρεψε με εκρηκτικά μεγάλο αριθμό Γερμανικών αεροπλάνων, ενώ στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας διέλυσε 87 αεροσκάφοι.
Άγαλμα στη Θεσσαλονίκη
Η προδοσία του Παντελή Λαμπρινόπουλου, ο οποίος εισέπραξε 2.000.000 δρχ. θα στείλει τον Γέρζυ Ιβάνοφ στα χέρια του κατακτητή. Μαζί του και πολλοί στενοί του συνεργάτες, όπως οι Δημήτρης Γιαννάτος, Κώστας Γιαννάτος, Βασίλης Μαλιόπουλος και ο Μιχάλης Παπάζογλου, ο οποίος ήταν εμπνευστής του εμβλήματος του Παναθηναϊκού (τριφύλλι) αλλά και παίκτης και παράγοντας του συλλόγου. Η δίκη «παρωδία» που ακολούθησε έστειλε τους κατηγορούμενους στο εκτελεστικό απόσπασμα. Ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός επισκέφθηκε τον Ιβάνωφ λίγο πριν την εκτέλεση του. Οι δεκαεπτά καταδικασθέντες οδηγήθηκαν στην Καισαριανή και ενώ τους μετέφεραν πεζούς, ο Ιβάνωφ προσπάθησε να αποδράσει.
Οι Γερανοί τον πυροβόλησαν και τον τραυμάτισαν στον ώμο. Μισοπεθαμένος στήθηκε στον «ματωμένο» τοίχο και με όσο κουράγιο του είχε απομείνει βροντοφώναξε: «Ζήτω η Πολωνία, ζήτω η Ελλάδα».
Η Πολωνία έχει ανακηρύξει τον Ιβάνωφ εθνικό ήρωα, ενώ έχουν στηθεί ανδριάντες και έχει δοθεί τιμητικά το όνομα του σε δρόμους και πλατείες. Στην Ελλάδα έχει στηθεί ανδριάντας του Ιβάνωφ στη Θεσσαλονίκη στην οδό Λαγκαδά, υπάρχει οδός με το όνομα του, ενώ από το 1953 και κάθε χρόνο διοργανώνονται κολυμβητικοί αγώνες στην πόλη με την ονομασία «Ιβανώφεια». Ο Ηρακλής έχει δώσει προς τιμήν του το όνομά του στο κλειστό του γυμναστήριο, γνωστό ως «Ιβανώφειο».

Γραφικότητες απριλιανών ...ο Παττακός διέκοψε το ντέρμπι Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός !

Το ντέρμπι της Λεωφόρου Αλεξάνδρας μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού στις 22 Νοεμβρίου 1967 έμεινε στην ιστορία, όχι για την νίκη του «τριφυλλιού» (με ένα γκολ που μπήκε αφού είχε λήξει το πρώτο ημίχρονο), αλλά γιατί στιγματίστηκε από μία ασυνήθιστη ενέργεια του τότε «υπουργού Εσωτερικών και αντιπροέδρου της Κυβερνήσεως» της χούντας, του Στυλιανού Παττακού.
Ο Τύπος της εποχής, παρά την λογοκρισία, περιγράφει όσα έγιναν... Με το σκορ στο 1-0 υπέρ του «τριφυλλιού» και λίγο πριν από την ολοκλήρωση του αγώνα, ένας αστυφύλακας μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο, διακόπτει τον αγώνα και μεταφέρει τον «ερυθρόλευκο» Σιδέρη κάτω από τα επίσημα της Λεωφόρου, ώστε να του μιλήσει ο Παττακός! «Παίξε πιο ήρεμα» ήταν η εντολή του προς τον παίκτη του Ολυμπιακού, που έμεινε άναυδος.
To δημοσίευμα της Αθλητικής Ηχούς