Αλλά σήμερα πρέπει να γράψω για την πρώτη μου επαφή με την τρομοκρατική βία στην Ελλάδα.
Ενα καλοκαίρι λοιπόν πριν από χρόνια έκανα διακοπές στα ελληνικά νησιά, καταλήγοντας στην όμορφη Ιο. Για την επιστροφή μου στον Πειραιά επιβιβάστηκα στο πλοίο «Πήγασος» - που είναι κατά τύχην και το όνομα του αγαπημένου μου μπαρ στην Ιο.
Ενα καλοκαίρι λοιπόν πριν από χρόνια έκανα διακοπές στα ελληνικά νησιά, καταλήγοντας στην όμορφη Ιο. Για την επιστροφή μου στον Πειραιά επιβιβάστηκα στο πλοίο «Πήγασος» - που είναι κατά τύχην και το όνομα του αγαπημένου μου μπαρ στην Ιο.
Τι αλλόκοτο ταξίδι!
Πρώτα πρώτα κράτησε 11 ολόκληρες ώρες, σαν πτήση από την Καλιφόρνια.
Περίπου διπλάσια από το κανονικό. Λες και το πλοίο καθυστερούσε - είχε πάρει μια μυστηριώδη εντολή να καθυστερήσει - όσο είναι δυνατόν.
Μέχρι να καταστρωθούν κάποια ερεβώδη σχέδια - να αναθεωρηθούν ίσως λόγω κάποιας απρόβλεπτης παρουσίας στη σκηνή του σχεδιαζόμενου εγκλήματος.
Στις καμπίνες της πρώτης θέσης, η μουσική ήταν στη διαπασών (καμία σχέση με το εναλλακτικό ροκ, όλο πάθος και φρεσκάδα, του άλλου «Πήγασου»...) και οι καμαρότοι, νευρικοί, δήλωναν ανίκανοι να τη χαμηλώσουν.
Και οι συνεπιβάτες! Στο σαλόνι της πρώτης θέσης καθόταν η κυρία Σημίτη, επιστρέφοντας από τη Σίφνο. Πρόσφυγας μάλλον κι αυτή από τη βάρβαρη και ακατανόητα επίμονη μουσική στις καμπίνες.
Η σύζυγος του τότε φρέσκου Πρωθυπουργού. Ενός πολιτικού που ανέδινε - τότε - μια τέτοια αξιοπρέπεια και ικανότητα που απειλούσε να κλονίσει ακόμη και τους ορκισμένους κυνικούς σαν κι εμένα. Να μας κάνει να ελπίζουμε - ίσως, και γιατί όχι; - σε μια καινούργια αρχή, σε ένα κράτος πραγματικής προόδου, Δημοκρατίας. Δικαίου.
Τον συνεπιβάτη που ήταν ο πραγματικός πρωταγωνιστής του παράξενου δράματος δεν τον είδα ποτέ. Εμεινε κλεισμένος στην καμπίνα 53. Σαν να φοβόταν για τη ζωή του. Η μουσική να του σπάει τα νεύρα. Ηταν ο Χριστόφορος Μαρίνος...
Τότε δεν ήξερα τίποτα γι' αυτόν, αμφιβάλλω αν είχα ακούσει καν το όνομά του - ακόμη και τώρα ελάχιστα ξέρω. Φοιτητής στην Πάτρα. Αναρχικός. Μαζί με τον Πρέκα στο μπαλκόνι - εκεί τη γλίτωσε και δεν δολοφονήθηκε.
Το κράτος τον ρίχνει επανειλημμένα στη φυλακή, αλλά η Δικαιοσύνη τον αθωώνει. Κατηγορείτο εκείνη την εποχή - φαίνεται πάλι χωρίς αποδείξεις - για μια νυχτερινή επίθεση στα κεντρικά γραφεία του ΠαΣοΚ, για τον τραυματισμό ενός αστυνομικού.
Ποιοι τον παρακολουθούσαν; Ποιοι τον απειλούσαν; Ποιος, παρακολουθώντας, ανήμπορος, τους τρομοκράτες να αλωνίζουν τη χώρα για 20 χρόνια, έχασε τελικά την ψυχραιμία του; Ή ποιος αποφάσισε να τιμωρήσει παραδειγματικά το τσογλάνι που τόλμησε να τραυματίσει αστυνομικό, να τα βάλει με το κόμμα; (Ή, να το ρωτήσουμε κι αυτό, μήπως το παλικάρι έσπασε πράγματι από την καταδίωξη, όπως είπαν μετά οι αρχές;)
Ο Χριστόφορος Μαρίνος, 29 ετών, θέλησε να φύγει μακριά, σ' ένα νησί. Αλλά το πεπρωμένο του τον ακολούθησε στον «Πήγασο». Και μέσα στο πλοίο, όταν αυτό γύρισε τελικά στον Πειραιά, έχασε τη ζωή του. Ηταν 23 Ιουλίου 1996. Πριν από έξι χρόνια ακριβώς.
* Ο κ. Χρίστος Παπαδημητρίου είναι καθηγητής του Τμήματος Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Μπέρκλεϊ.