Οι επιθετικοί προσδιορισμοί είναι γοητευτικοί στη Λογοτεχνία, αλλά παραπλανητικοί στην πολιτική.
Κάποτε, κάποιοι, μιλούσαν για «σοσιαλιστικό ρεαλισμό» στην Τέχνη. Ο ρεαλισμός είναι ένας.
Άλλοι για «πραγματική Δημοκρατία», για αστική Δημοκρατία, για σοσιαλιστική Δημοκρατία.
Η Δημοκρατία είναι μια.
Επίσης οι αντιφάσεις: «Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός» σου λέει ο άλλος.
Που ακούστηκε και δημοκρατικός και συγκεντρωτισμός;
Ας μην αναφερθώ στα inception.
Στις ΗΠΑ έχουμε Δημοκρατικούς και... Ρεπουμπλικάνους. Πήραν μια ελληνική λέξη, πήραν και την λατινική αντίστοιχή της και έφτιαξαν δύο κόμματα
Το νόημα είναι το ίδιο.
Στην Ελλάδα – που ως γνωστόν είσαι ό,τι δηλώσεις - μέχρι και ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος, τόλμησε να αγορευτεί σε... Πρόεδρος της Δημοκρατίας! Η χούντα έκανε και... δημοψήφισμα! Ινσέψιο και τρολλάρισμα μαζί.
«Νέα Δημοκρατία» βάφτισε το κόμμα του ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Η παλιά Δημοκρατία δηλαδή τι είχε; Ή ήταν Δημοκρατία ή δεν ήταν.
Πάμε στο σήμερα. Μίλησε πολλές φορές για την «Νέα Ελλάδα», ο Πρωθυπουργός στο Συνέδριο της ΝΔ.
Αυτή η Ελλάδα - το σώμα της οποίας σκύλευσαν πολλοί και πριν και μετά τη Μεταπολίτευση και φυσικά την περίοδο της Χούντας - έχει υποφέρει τα πάνδεινα. Ποιοί είναι αυτοί που θέλουν να την φτιασιδώσουν και πάλι σήμερα; Να της κάνουν λίφτινγκ και μέσα απ’ αυτό να παρουσιαστούν οι ίδιοι ως άμωμοι, άσπιλοι, αμόλυντοι; Δεν έχουν καμία ευθύνη για την κατάντια της;
Εγώ δεν πιστεύω ότι το νέο δε χτίζεται με παλιά υλικά. Απόδειξη, ότι οι περισσότεροι χριστιανικοί λατρευτικοί τόποι στη χώρα μας χτίστηκαν επάνω στα ερείπια αρχαίων ναών, όταν χρεωκόπησε το ειδωλολατρικό ή δωδεκαθεϊκό σύστημα. Αλλά και σ’ αυτή την περίπτωση, όταν το «νέο» κυριάρχησε στο «παλιό» το έκανε με αλαζονεία. Τουλάχιστον, σήμερα, όσοι αυτοπλασσάρονται ως «καινούργιο», ενώ είναι γέννημα-θρέμμα του παλιού, ας το κάνουν με περισσότερη συστολή.
Βαρεθήκαμε τα πομπώδη, τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα.
Η Λένγκω μας, έχει υποφέρει πολλά. Αφήστε την στην ησυχία της επιτέλους!«Αυτή παιδιά μου ήταν τότες η μανούλα, ο κήπος ύστερα εγέμισε ληστές, το κοριτσάκι μας το ντύσανε γριούλα κι απ΄τα κουρέλια του φαινότανε οι πληγές…».
Κάποτε, κάποιοι, μιλούσαν για «σοσιαλιστικό ρεαλισμό» στην Τέχνη. Ο ρεαλισμός είναι ένας.
Άλλοι για «πραγματική Δημοκρατία», για αστική Δημοκρατία, για σοσιαλιστική Δημοκρατία.
| Γράφει ο Άγγελος Μόσχοβας ... |
Επίσης οι αντιφάσεις: «Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός» σου λέει ο άλλος.
Που ακούστηκε και δημοκρατικός και συγκεντρωτισμός;
Ας μην αναφερθώ στα inception.
Στις ΗΠΑ έχουμε Δημοκρατικούς και... Ρεπουμπλικάνους. Πήραν μια ελληνική λέξη, πήραν και την λατινική αντίστοιχή της και έφτιαξαν δύο κόμματα
Το νόημα είναι το ίδιο.
Στην Ελλάδα – που ως γνωστόν είσαι ό,τι δηλώσεις - μέχρι και ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος, τόλμησε να αγορευτεί σε... Πρόεδρος της Δημοκρατίας! Η χούντα έκανε και... δημοψήφισμα! Ινσέψιο και τρολλάρισμα μαζί.
«Νέα Δημοκρατία» βάφτισε το κόμμα του ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Η παλιά Δημοκρατία δηλαδή τι είχε; Ή ήταν Δημοκρατία ή δεν ήταν.
Πάμε στο σήμερα. Μίλησε πολλές φορές για την «Νέα Ελλάδα», ο Πρωθυπουργός στο Συνέδριο της ΝΔ.
Αυτή η Ελλάδα - το σώμα της οποίας σκύλευσαν πολλοί και πριν και μετά τη Μεταπολίτευση και φυσικά την περίοδο της Χούντας - έχει υποφέρει τα πάνδεινα. Ποιοί είναι αυτοί που θέλουν να την φτιασιδώσουν και πάλι σήμερα; Να της κάνουν λίφτινγκ και μέσα απ’ αυτό να παρουσιαστούν οι ίδιοι ως άμωμοι, άσπιλοι, αμόλυντοι; Δεν έχουν καμία ευθύνη για την κατάντια της;
Εγώ δεν πιστεύω ότι το νέο δε χτίζεται με παλιά υλικά. Απόδειξη, ότι οι περισσότεροι χριστιανικοί λατρευτικοί τόποι στη χώρα μας χτίστηκαν επάνω στα ερείπια αρχαίων ναών, όταν χρεωκόπησε το ειδωλολατρικό ή δωδεκαθεϊκό σύστημα. Αλλά και σ’ αυτή την περίπτωση, όταν το «νέο» κυριάρχησε στο «παλιό» το έκανε με αλαζονεία. Τουλάχιστον, σήμερα, όσοι αυτοπλασσάρονται ως «καινούργιο», ενώ είναι γέννημα-θρέμμα του παλιού, ας το κάνουν με περισσότερη συστολή.
Βαρεθήκαμε τα πομπώδη, τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα.