Όταν ο Γιώργος έκανε τα μαγικά του, το χειροκρότημα ερχόταν αυθόρμητα και όταν πετύχαινε ένα από τα μοναδικά του γκολ ο πανηγυρισμός μετατρεπόταν σε λατρεία.
Η σχέση του με τον Ολυμπιακό θυελλώδης, όπως όλοι οι μεγάλοι έρωτες. Ποτέ του δεν έκρυψε την λατρεία για την ερυθρόλευκη φανέλα που τον έκανε να οδεύει πολλές φορές αντίθετα από το προσωπικό του συμφέρον.
Όπως τότε που όντας παίχτης του «Αργοναύτη» αρνήθηκε την τότε διαστημική προσφορά του 1.000.000 από τον Εθνικό για τις 150.000 δραχμές του Ολυμπιακου…
Η ιστορία μόλις άρχιζε...Ο Δεληκάρης ήταν φτιαγμένος, ήταν χειραφετημένος για το ποδόσφαιρο.
Δεν προσποιούταν, ήταν...
Η εικόνα του μοιάζει πραγματικά εξωπραγματική συγκρίνοντας τον με τους «κατασκευασμένους» παίχτες του σήμερα.
Έμπαινε στο γήπεδο με τον αέρα του αλητάκου που όρμαγε στην αλάνα για να ευχαριστηθεί το παιχνίδι, με γραμμένη στο DNA του τη λέξη «αρχηγός», αναγκάζοντας ενδόμυχα τους άλλους να παραδεχτούν την ανωτερότητα που εξέπεμπε σε κάθε του κίνηση.
Έχοντας να αντιμετωπίσει αντιπάλους που ανίκανοι καθώς ήταν να τον σταματήσουν στα ίσα, κατέφευγαν σε σκληρά μαρκαρίσματα, ο Γιώργος έμαθε να προσαρμόζεται στη σκληρότητα του εκάστοτε αντιπάλου νιώθοντας παράλληλα απεριόριστη περιφρόνηση για τους κακοποιούς του ποδοσφαίρου που αντιμετώπιζε κάθε Κυριακή.
Κάποτε ο Γουλανδρής του είχε πει: "Γιώργο, η μοίρα όλων των μεγάλων παιχτών και των μεγάλων καλλιτεχνών είναι να αγαπηθούν υπερβολικά και να μισηθούν παράλογα. Όσοι δεν αντέχουν κάνουν λάθος δουλειά".
Τότε δεν ήξερε ούτε ο ίδιος πόσο προφητικά έμελλε να αποδειχθούν αυτά τα λόγια...περισσότερα εδώ