Κάπου τριάντα χρόνια πίσω,στην αρχή της δεκαετίας του ογδόντα...στην, υπό στρατιωτική δικτατορία από το 1964, Βραζιλία οι παίκτες της Κορίνθιανς έβγαιναν στον αγωνιστικό χώρο για ένα ακόμα παιχνίδι έχοντας γραμμένο στις φανέλες τους το σύνθημα «Ψηφίστε στις 15″, προτρέποντας τον φοβισμένο λαό να συμμετάσχει στις επερχόμενες εκλογές της χώρας.
Δεν ήταν όμως η πρώτη, ούτε και η τελευταία φορά που η ομάδα ύψωνε το ανάστημα της ενάντια στη χούντα που εξουσίαζε για χρόνια την Βραζιλία.
Δυο χρόνια πριν, στις εκλογές του συλλόγου τον Απρίλιο του 1982, ο κόσμος της ομάδας είχε κληθεί να ψηφίσει μεταξύ της απερχόμενης διοίκησης και μιας νέας ομάδας ανθρώπων με επικεφαλής τον Βαλντεμάρ Πιρές και ηγετική φιγούρα στο χόρτο αλλά και έξω απ’ αυτό τον μεγάλο Σώκρατες.
Το ‘Κίνημα της Κορινθιακής Δημοκρατίας’, όπως μετέπειτα ονομάστηκε από καλλιτέχνες και διανοούμενους που το στήριξαν βλέποντας σ’ αυτό την πιο σοβαρή μορφή αντίδρασης στη χώρα, ανέλαβε τελικά την ομάδα και στα τρία χρόνια που ‘έζησε’ κατάφερε να γράψει τη δικιά του ξεχωριστή σελίδα στην παγκόσμια ιστορία του ποδοσφαίρου.
Με μια αδιανόητη φιλοσοφία που στηριζόταν στο μότο ‘Κέρδισε ή χάσε, αλλά πάντα δημοκρατικά’ και στο σκεπτικό ότι για όλες τις κινήσεις του συλλόγου – από τις μεταγραφές και τα διάφορα διοικητικά-αγωνιστικά θέματα μέχρι το τι ώρα θα γίνει οτιδήποτε – πρέπει να λαμβάνεται με την ίδια ακριβώς ‘βαρύτητα’ η άποψη όλων, από τον πρόεδρο μέχρι τον βοηθό προπονητή και τον τελευταίο παίκτη, η Κορίνθιανς εφάρμοσε την πρώτη και μοναδική στα χρονικά κανονική δημοκρατία στα πλαίσια μιας ομάδας.
Τα δυο κερδισμένα πρωταθλήματα της επαρχίας του Σάο Πάολο το 1982 και το 1983 και οι αρκετοί ύμνοι για το θεαματικό, επιθετικό ποδόσφαιρο που έπαιζε ήταν απλά οι ενδο-γηπεδικές επιτυχίες του απίστευτου πειράματος της παρέας του Σώκρατες.
Το γεγονός ότι η ομάδα έβγαινε στον αγωνιστικό χώρο κρατώντας στα περισσότερα παιχνίδια διάφορα πανό με πολιτικά μηνύματα (όπως ένα που έγραφε ‘Θέλω να ψηφίσω για πρόεδρο’ ή ένα ακόμα πιο λιτό και περιεκτικό που περιλάμβανε μόνο μια λέξη, λέξη σχεδόν απαγορευμένη στη χώρα εκείνη την εποχή: ‘Democracia’) αγνοώντας επιδεικτικά τις απειλές της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της χώρας και η γενικότερη παραδοχή ότι όλο αυτό το αντικαθεστωτικό ‘πανηγύρι’ που λάμβανε χώρα σε κάθε παιχνίδι της ομάδας έβαλε κι αυτό ένα μικρό λιθαράκι στην πτώση της χούντας το 1985, ήταν με διαφορά τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του πιο ρομαντικού ποδοσφαιρικού κινήματος που εμφανίστηκε ποτέ.
Δυο χρόνια πριν, στις εκλογές του συλλόγου τον Απρίλιο του 1982, ο κόσμος της ομάδας είχε κληθεί να ψηφίσει μεταξύ της απερχόμενης διοίκησης και μιας νέας ομάδας ανθρώπων με επικεφαλής τον Βαλντεμάρ Πιρές και ηγετική φιγούρα στο χόρτο αλλά και έξω απ’ αυτό τον μεγάλο Σώκρατες.
Το ‘Κίνημα της Κορινθιακής Δημοκρατίας’, όπως μετέπειτα ονομάστηκε από καλλιτέχνες και διανοούμενους που το στήριξαν βλέποντας σ’ αυτό την πιο σοβαρή μορφή αντίδρασης στη χώρα, ανέλαβε τελικά την ομάδα και στα τρία χρόνια που ‘έζησε’ κατάφερε να γράψει τη δικιά του ξεχωριστή σελίδα στην παγκόσμια ιστορία του ποδοσφαίρου. Με μια αδιανόητη φιλοσοφία που στηριζόταν στο μότο ‘Κέρδισε ή χάσε, αλλά πάντα δημοκρατικά’ και στο σκεπτικό ότι για όλες τις κινήσεις του συλλόγου – από τις μεταγραφές και τα διάφορα διοικητικά-αγωνιστικά θέματα μέχρι το τι ώρα θα γίνει οτιδήποτε – πρέπει να λαμβάνεται με την ίδια ακριβώς ‘βαρύτητα’ η άποψη όλων, από τον πρόεδρο μέχρι τον βοηθό προπονητή και τον τελευταίο παίκτη, η Κορίνθιανς εφάρμοσε την πρώτη και μοναδική στα χρονικά κανονική δημοκρατία στα πλαίσια μιας ομάδας.
Τα δυο κερδισμένα πρωταθλήματα της επαρχίας του Σάο Πάολο το 1982 και το 1983 και οι αρκετοί ύμνοι για το θεαματικό, επιθετικό ποδόσφαιρο που έπαιζε ήταν απλά οι ενδο-γηπεδικές επιτυχίες του απίστευτου πειράματος της παρέας του Σώκρατες.
Το γεγονός ότι η ομάδα έβγαινε στον αγωνιστικό χώρο κρατώντας στα περισσότερα παιχνίδια διάφορα πανό με πολιτικά μηνύματα (όπως ένα που έγραφε ‘Θέλω να ψηφίσω για πρόεδρο’ ή ένα ακόμα πιο λιτό και περιεκτικό που περιλάμβανε μόνο μια λέξη, λέξη σχεδόν απαγορευμένη στη χώρα εκείνη την εποχή: ‘Democracia’) αγνοώντας επιδεικτικά τις απειλές της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της χώρας και η γενικότερη παραδοχή ότι όλο αυτό το αντικαθεστωτικό ‘πανηγύρι’ που λάμβανε χώρα σε κάθε παιχνίδι της ομάδας έβαλε κι αυτό ένα μικρό λιθαράκι στην πτώση της χούντας το 1985, ήταν με διαφορά τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του πιο ρομαντικού ποδοσφαιρικού κινήματος που εμφανίστηκε ποτέ.