| Ο τύπος κράτους που γεννήθηκε στην αρχαία Ελλάδα, δηλαδή η πόλη - κράτος, ήταν ένα προνομιακό πλαίσιο εντός του οποίου αναπτύχθηκε η πλούσια πολιτική εμπειρία του πολιτισμού, κτήματος εσαεί για την ανθρωπότητα. Ο πολιτισμός δεν αντιλαμβανόταν τον άνθρωπο παρά μόνο ως ζώον πολιτικό. Η λέξη κλειδί αυτού του πολιτισμού ήταν ο πολίτης. Οι πολίτες, ακριβώς, δημιούργησαν το μεγαλείο της αθηναϊκής δημοκρατίας. Υπάρχουν πολίτες σήμερα; Ας μη βιαστούμε ν’ απαντήσουμε, ας το θεωρήσουμε ζητούμενο. Άπαντες κατανοούμε εντούτοις ότι χωρίς τους πολίτες δεν υπάρχει πολιτισμός, δεν υπάρχει δημοκρατία. Οι συνθήκες σήμερα μπορεί να είναι τελείως διαφορετικές απ’ ό,τι τότε, παρουσιάζουν, όμως, στοιχεία που μπορούν να ταυτιστούν, να παραλληλιστούν με κάποιο τρόπο, ο νυν δήμος, π.χ., με την πόλη - κράτος. Στο δήμο (οφείλουν να) γεννιούνται: ιδεολογικές αντιπαραθέσεις (με επιχειρήματα όμως...), φιλοσοφικές συζητήσεις - αναζητήσεις, διαγωνισμοί ποίησης - ζωγραφικής - γλυπτικής - αρχιτεκτονικής, θεατρικές παραστάσεις, δεξιότητες παντός είδους. Αυτά προάγουν τον πολιτισμό, δηλαδή - επιμένω - τη δημοκρατία. Κι αυτή είναι η φιλοσοφία του ΝΠΔΔ “Η Μηκώνη” σε κάθε εκδήλωση που προωθεί ή αγκαλιάζει. Και, βέβαια, εκείνο για το οποίο μεριμνά, πριν απ’ όλα, είναι η παραγωγή πολιτισμού με την ίδρυση τμημάτων ανά κατηγορία στο Πολιτιστικό Κέντρο (εικαστικά, μουσική, ζωγραφική, θέατρο, χορός, γυμναστική κλπ.). Σ’ αυτά τα τμήματα καλλιεργούνται αξίες ικανές να αντισταθούν στη λαίλαπα των “αξιών” που έχουν επικρατήσει τις τελευταίες δεκαετίες (κυνισμός, πλουτισμός παντί τρόπω και σθένει, συκοφαντία, προβοκάτσια, αναγνώριση και λοιπές φαιδρές, αντιανθρώπινες, μακριά από την άμιλλα και το σεβασμό στο διπλανό). Οι ικανές αυτές αξίες υπηρετούν τη ζωή (συμμετοχή σε μια ομάδα με κοινούς στόχους, υγιής ανταγωνισμός, μύηση στη συλλογικότητα, ψυχική - διανοητική - καλλιτεχνική ανάταση, πολιτική αφύπνιση, πρόσκτηση πολιτικής συνείδησης, σεβασμός στον πάσχοντα...). Το κόστος συμμετοχής των παιδιών στα τμήματα διδασκαλίας είναι ελάχιστο, ενώ το κόστος διδασκαλίας το αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου το ΝΠΔΔ, “Η Μηκώνη”, μιας και εξέλιπον οι αρχαίοι χορηγοί (οι πλούσιοι Αθηναίοι που χρηματοδοτούσαν τις θεατρικές, αθλητικές κλπ. παραστάσεις). Πρόκειται ουσιαστικά για μια κοινωνική πολιτική του Δήμου Σικυωνίων, που λαμβάνει υπόψη τους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε, με την αφαίμαξη των μισθών και συντάξεων στα μεσαία και μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα. Είναι μια πολιτική πρόταση - πράξη, η οποία, θεωρώ, οφείλει να τύχει ευρείας κοινωνικής αποδοχής και υποστήριξης, διότι, συν τοις άλλοις, προσφέρει εναλλακτική, ήπια και ανθρώπινη διέξοδο για τις τρυφερές και έφηβες ηλικίες, μακριά από χρήση παραισθητικών - ψευδαισθητικών ουσιών, ψυχεδελικών και “απελευθερωτικών”, τάχα, κοντά στον έρωτα, την τρυφερότητα, την άθληση, το παιχνίδι, κοντά δηλαδή σε οτιδήποτε υμνεί και δοξάζει την καθημερινότητα της ειρηνικής συνύπαρξης, δηλαδή την ίδια τη ζωή.  |
| γραφει ο Γιώργος Σταματόπουλος |
Όταν λέω κέντρο πολιτισμού, εννοώ όλης της χώρας κι αυτό μου φαντάζει ευκόλως εφικτό, αρκεί να θεμελιώσει και παγιώσει την ταυτότητά του, να αναδείξει το μεγαλείο του, να έλθει η κοινωνία δίπλα στο Δήμο (και, βεβαίως, να ανοίξει ο Δήμος τις πύλες του στην κοινωνία, προσπάθεια που γίνεται ήδη από τη Μηκώνη).
Τούτος ο Δήμος, διαπιστώνω τώρα, μετά από χρόνια απουσίας (όχι ολικής...), ομολογώ, είναι ένα θαύμα της φύσης. Στο χέρι μας είναι να βιώσουμε αυτό το θαύμα. Αυτό προαπαιτεί πολιτική παρουσία, καθημερινή επαφή με τους 27 δημοτικούς συμβούλους, που αποφασίζουν για τις τύχες της κοινωνίας, κατάθεση προτάσεων εκ μέρους των δημοτών για τη βελτίωση του χώρου και των συνθηκών ζωής. Ειδικά το Πολιτιστικό Κέντρο είναι ανοικτό για όλους και, είμαι βέβαιος, η ανορθόδοξη παρουσία των ΚΑΠΗ στο κτίριο που γίνονται τα μαθήματα θα μετατραπεί σε απουσία, διότι δεν ταυτίζεται αυτή η παρουσία με τον πολιτισμό, τη νιότη, τη σφριγηλότητα της νιότης και τον ενθουσιασμό της. Στο χέρι του δημάρχου και των δημοτικών συμβούλων είναι να δείξουν πόσο αγαπάνε τον πολιτισμό.
Οιονεί κατακλείς: Όλες οι έως τούδε πραγματοποιηθείσες εκδηλώσεις είχαν έντονο πολιτικό υπόβαθρο κι αυτό αγαπήθηκε από τον κόσμο, διότι όλες είχαν να πουν (να νοηματοδοτήσουν) κάτι (όχι;)
Φεστιβάλ αρχαίου δράματος:
Ως πρόεδρος της “Μηκώνης” τάσσομαι αναφανδόν υπέρ της τέλεσής του όχι μόνο στην πόλη του Κιάτου, αλλά και στη Στυμφαλία και στο Φενεό. Είναι γεγονός πανελλήνιας εμβέλειας (παγκόσμιας θα έλεγα), ανάλογο αυτού της Επιδαύρου. Εάν παγιωθεί ως θεσμός (ήδη τείνει να), τα οφέλη θα είναι πολλαπλά. Ο Παρθενώνας στοίχισε πολλά, αυτός, όμως, έσωσε την Ελλάδα στους αιώνες, άρα το αρχαίο θέατρο θα σώσει το κύρος της περιοχής, εάν αποκαλυφθούν τα κεκρυμμένα (του) από το χρόνο και την κρατική ακηδία. Το υψηλό δηλαδή κόστος που επικαλούνται όσοι διαφωνούν με την πραγματοποίησή του είναι φτηνός (δεν λέω χυδαίος) λαϊκισμός. Εάν μας ενδιαφέρει η μακροπρόθεσμη ανάπτυξη, το Φεστιβάλ είναι η βέλτιστη επένδυση. Όλα τ’ άλλα είναι για διαδρομιστές ή πεζοδρομιστές που αρέσκονται στην ανέξοδη καταγγελία κι έναν πτωχοπροδρομισμό.